نوشته و ویرایش شده توسط مجله ی فرنگی
بیش از ۵۰ هزار سال پیش، انسانهای باستانی ساکن در درههای سرسبز جزیرهی سولاوسی در اندونزی، از غارهای سنگآهکی تنگ واقع برفراز محل زندگی خود، بالا میرفتند و در آن غارها، با الهام از زندگی روزمرهشان، صحنههای خارقالعادهای را ترسیم میکردند. سنگنگاریهای کشفشده در یکی از این غارها، پیکرهای نیمهانسان و نیمهحیوان را در رنگهای بنفش و قرمز، در حال شکار خوک به تصویر میکشد.
گروهی از باستانشناسان از اندونزی و استرالیا، در مقالهای که در مجله نیچر منتشر شده است، تکنیک تاریخگذاری تازه ابداعشدهای را بهکار بردهاند تا استدلال کنند که این صحنهها، متعلق به روایتی از قدیمیترین داستان بصری شناختهشده در جهان است؛ بدین معنا که از نقاشیهای نقشبسته روی دیوار غار دیگری در مجاور، دستکم ۵٬۷۰۰ سال قدیمیتر هستند. غارنگارههای غار مجاور نیز در سال ۲۰۲۱، توسط همین گروه تاریخگذاری شد. غارنگارهی جدید حتی از نقاشیهای حیوانات روی دیوارهای غارهای معروف اروپایی نیز حدود ۱۵ هزار سال قدیمیتر است.
غارنگارهی جدید که درون حفرهی سنگآهکی به نام «لهآنگ کارامپوآنگ» در جزیرهی سولاوسی کشف شده، حیوانی را به تصویر میکشد که احتمالا خوک زگیلدار سولاوسی است و در احاطهی پیکرههای کوچکتری قرار دارد که شبیه انسان یا هیبرید انسان و حیوان هستند. در طول هزارهها، شرایط آبوهوایی منطقه باعث شده که نقاشیها با تودههای سفید کلسیم کربنات پوشیده شوند. آدام برام، باستانشناس در دانشگاه گریفیث استرالیا و یکی از نویسندگان مقالهی جدید، این تودهها را «پاپکورن غار» مینامد.
در سال ۲۰۲۱، همین گروه تکههایی از «پاپکورن غار» را از روی نقاشی دیگری در غار مجاور به نام «لهآنگ بولو سیپونگ چهار» نمونهبرداری کردند. میانگین قدمت تودهها به سال ۴۱٬۹۰۰ پیش از میلاد میرسید. اما تاریخگذاری روی لایههای بیرونی و در نتیجه، لایههای جدیدتر پاپکورن انجام شده بود.
در مطالعهی جدید، گروه محققان دانشگاه گریفیث با همراهی باستانشناس آدهی آگوس اوکتاوینا و همکارانش از آژانس ملی مطالعه و نوآوری اندونزی، در هر دو غار از لیزر برای سوزاندن لایههای کلسیم کربنات با ضخامت کمتر از ۵۰ میکرون استفاده کردند. این عمل به آنها امکان داد تا مقدار لایههای پاپکورن روی رنگدانهها را به صفر برسانند.
نقاشی در زمان گسترش مردم در آسیا و جزایر اقیانوسیه به تصویر کشیده شد
ماکسیم اوبرت، باستانشناس و زمینشیمیدان از دانشگاه گریفیث و یکی از نویسندگان مطالعه، میگوید: «ما نمیتوانیم تاریخ دقیق خود نقاشیها را تعیین کنیم، اما میتوانیم کلسیم کربنات تشکیلشده روی آنها را تاریخگذاری کنیم. هر بار، قدمت آنها به عقبتر باز میگردد.»
محققان با تعیین مقادیر بینهایت کوچک اورانیوم در لایهی مواد معدنی روی رنگدانهها، اثبات کردند که اثر هنری غار لهآنگ کارامپوآنگ حداقل ۵۱٬۲۰۰ سال قدمت دارد؛ یعنی نقاشی اندکی پس از زمانی که مردم از شرق آفریقا به سمت آسیا و زنجیرهی جزایر اقیانوسیه آمدند و در منطقه گسترش یافتند، روی غار نقش بست. همچنین، محققان اثر هنری غار لهآنگ بولو سیپونگ چهار را نیز با استفاده از همین روش، تاریخگذاری کردند و به قدمتی ۴۸ هزار ساله رسیدند؛ یعنی چهار هزار سال قدیمیتر از آنچه قبلاً تصور میشد.
شواهد باستانشناسی نشان میدهد که نقاشیهای جزیرهی سولاوسی برای افرادی که آنها را به تصویر کشیدهاند، دارای اهمیت آیینی یا آموزشی بسیار بالایی بودهاند. صدها صفحه از آثار هنری سنگنگاری شامل رنگدانههایی مانند اخرا، در این منطقه به ثبت رسیده است.
دسته بندی مطالب
فرنگی