چرا شیوع سرطان در میان جوانان رو به افزایش است؟

یکی از رویکردهای پژوهشگران، جستجوی سرنخ‌های ژنتیکی در تومورهای زودرس بوده است که ممکن است آن‌ها را از تومورهای افراد مسن متمایز کند.

گروهی از پژوهشگران دانشکده پزشکی هاروارد برخی از ویژگی‌های احتمالی تومورهای تهاجمی را در سرطان‌های زودرس شناسایی کرده‌اند. برای مثال، گاهی اوقات تومورهای تهاجمی در سرکوب پاسخ‌های ایمنی بدن به سرطان عملکرد خوبی دارند و پژوهشگران نشانه‌هایی از غیرفعال شدن پاسخ ایمنی را دربرابر برخی از تومورهای زودرس پیدا کرده‌اند. البته این تفاوت‌ها ظریف هستند و هنوز مرز مشخص بین سرطان‌های زودرس و دیررس پیدا نشده است.

پژوهشگران همچنین میکروارگانیسم‌های بدن انسان را بررسی کرده‌اند. اختلال در ترکیب میکروبیوم مانند اختلالاتی که براثر تغییرات رژیمی یا مصرف آنتی‌بیوتیک ایجاد می‌شود، با التهاب و افزایش خطر بیماری‌های متعدد ازجمله برخی از سرطان‌ها مرتبط است. البته این موضوع که آیا ارتباطی میان میکروبیوم و سرطان‌های زودرس وجود دارد، هنوز مورد سؤال است: نتایج مقدماتی هستند و جمع‌آوری داده‌های بلندمدت دشوار است.

انج درحال توسعه‌ی پروژه‌ای برای بررسی همبستگی‌های ممکن بین ترکیب میکروبیوم و شروع سرطان در جوانی است و قصد دارد داده‌های خود را با داده‌های همکارانش در آفریقا، آمریکای جنوبی و اروپا ترکیب کند. از‌آنجا که تعداد موارد سرطان با شروع زودرس هنوز در هر مرکز درمانی خاصی نسبتاً کم است، این نوع هماهنگی بین‌المللی برای انجام تجزیه‌و‌تحلیل‌های آماری قوی‌تر مهم است.

در برخی از مناطق دنیا ازجمله کشور خودمان داده‌های چندانی وجود ندارد. برای مثال، در آفریقای جنوبی داده‌های سرطان تنها از ۱۶ درصد از افرادی که بیمه درمانی دارند، جمع‌آوری می‌شود و افراد بدون بیمه در نظر گرفته نمی‌شوند. همچنین خانواده‌ها به‌ندرت سوابق افرادی را نگه می‌دارند که بر اثر سرطان از دنیا رفته‌اند. برای بسیاری از سیاه‌پوستان در این کشور، سرطان بیماری افراد سفیدپوست درنظر گرفته می‌شود و فکر می‌کنند مردم سیاه‌پوست به سرطان مبتلا نمی‌شوند.

پژوهش‌ها نشان داده است سرطان ممکن است پس از گذشت سال‌ها از زمان مواجهه فرد با ترکیبات سرطان‌زایی مانند آزبست (پنبه نسوز) یا دود سیگار ظاهر شود. اگر دوره نهفته ده‌ها سال باشد، پس باید گذشته را مورد بررسی قرار داد. برای بررسی گذشته، پژوهشگران به ۴۰ تا ۶۰ سال داده نیاز دارند که از هزاران نفر جمع‌آوری شده باشد.

پیدا کردن مطالعاتی که گروهی از افراد را از مرحله پیش از تولد تا بزرگسالی دنبال می‌کنند، دشوار است. در مطالعه ایدئال، هزاران مادر باردار در چندین کشور ثبت‌نام می‌شوند، داده‌ها و نمونه خون، بزاق و ادرار جمع‌آوری می‌شود و شرکت‌کنندگان برای چندین دهه دنبال می‌شوند.

درمان سرطان در افراد جوان می‌تواند پرچالش باشد: برخی از داروهای سرطان پس از چند سال درمان می‌توانند موجب مشکلات قلبی‌عروقی یا حتی سرطان‌های ثانویه شوند. این خطر در افراد جوان نگران‌کننده‌تر می‌شود. بزرگسالان جوان همچنین ممکن است در زمان تشخیص باردار باشند یا نسبت به کسانی که سنین تولیدمثلی خود را پشت سر گذاشته‌اند، بیشتر نگران تأثیر داروهای سرطان بر باروری خود باشند. همچنین احتمال بازنشستگی در افراد جوان‌تر کمتر است و ممکن است بیشتر نگران این موضوع باشند که آیا درمان سرطان موجب آسیب شناختی طولانی‌مدت می‌شود و ممکن است توانایی کار کردن آن‌ها را مختل کند.

هنگامی که کندس هنلی در ۳۵ سالگی مبتلا به سرطان روده بزرگ تشخیص داده شد، مادر مجردی بود که پنج فرزندش را بزرگ می‌کرد. جراحی تهاجمی که روی او انجام شد، موجب شد نتواند به شغل خود به‌عنوان راننده اتوبوس ادامه دهد و آن‌ها بی‌خانمان شدند.

هنلی که درنهایت بنیاد «بلو هت» را برای آگاهی از سرطان روده بزرگ در شیکاگو تاسیس کرد، می‌گوید: «نمی‌دانستم چه سؤالاتی باید بپرسم. بنابراین آن‌ها به جای من برای درمان تصمیم‌گیری کردند. متأسفانه کسی به نیازهایم در خانه توجهی نکرد.»

از زمانی که انج برای اولین بار متوجه جوان بودن بیمارانش شد، تحولات مهمی اتفاق افتاده است. افراد مبتلا به سرطان زودرس اکنون اطلاعات بیشتری دارند و وقتی پزشکی علائم آن‌ها را نادیده می‌گیرد، به افراد متخصص دیگر مراجعه می‌کنند. بنابراین، پزشکان سرطان زودرس را قبل از اینکه گسترش پیدا کند و درمان آن دشوارتر شود، تشخیص خواهند داد.

اما بارتو هنوز پاسخ تمام سؤال‌ها را پیدا نکرده است. او می‌خواهد اثر استرس‌های دوران پیش از تولد مانند قرار گرفتن درمعرض الکل و دود سیگار یا سوء تغذیه را روی خطر ابتلا به سرطان زودرس بررسی کند. او با دانشمندانی از سراسر جهان تماس گرفته است، اما هیچ پروژه بیوبانکی داده‌ها و نمونه‌های موردنیاز او را ندارد. بارتو می‌گوید، اگر همه داده‌هایی که آن‌ها بدان نیاز دارند، در‌حال‌حاضر در دسترس نباشد، قابل درک است، زیرا این وضعیت را پیش‌بینی نکرده بودیم. اما در ۲۰ سال آینده، اگر پایگاه‌های داده‌ای برای ثبت این موارد وجود نداشته باشد، مقصر ما هستیم، زیرا سهل‌انگاری کرده‌ایم.