اما موتانی که کارشناس بازسازی بدن جانوران دریایی منقرضشده است، از نتایج مطالعهی گروه اوربینا متحیر شده بود. او میگوید: «من با خودم فکر کردم چطور ممکن است؟ چگونه میتوان آن جرم را درون این حجم گنجاند؟»
بنابراین، موتانی با دکتر پینسون، متخصص فسیلهای نهنگ تماس گرفت. هر دوی آنها احساس کردند که بازسازی مدل پروستوس از روی نمونهی گاو دریایی اشتباه بود، زیرا فقط نهنگها در این اندازههای غولپیکر تکامل یافتهاند. پینسون میگوید: «باید هر گونهای را فقط با نمونهای از گونهی مشابه خودش مقایسه کرد.»
پینسون و موتانی در مطالعه خودشان، نهنگهای زنده را بررسی کردند. کسی نمیتواند نهنگهای آبی زنده را وزن کند، به همین دلیل تابهحال هیچ اندازهگیری دقیقی از وزن آنها انجام نشده است. پینسون و موتانی دادههای جمعآوری شده توسط کشتیهای صید نهنگ ژاپنی در دههی ۱۹۴۰ را جستجو و به عنوان مبنایی برای برآورد در مطالعهی جدید استفاده کردند.
محققان وزن نهنگ پروستوس باستانی را فقط بین ۶۰ تا ۷۰ تن تخمین میزنند
پینسون و موتانی همچنین یک مدل سهبعدی از نهنگ آبی ساختند و از آن برای ساخت مدلی از پروستوس استفاده کردند. آنها با استفاده از این رویکرد تخمین زدند که وزن پروستوس فقط ۶۰ تا ۷۰ تن، یعنی بسیار کمتر از رقمی است که تیم تحقیقاتی اوربینا نتیجه گرفته بود.
الی امسون، دیرینشناس و متصدی پستانداران فسیلی در موزهی ایالتی تاریخ طبیعی اشتوتگارت در آلمان و نویسندهی اصلی مطالعهی قبلی، با رویکرد جدید مخالف است. او میگوید: «این نهنگ منقرضشده، زیستشناسی بسیار متفاوتی نسبت به نهنگهای فعلی داشت.»
امسون میگوید او و همکارانش اکنون در حال ساخت مدل سهبعدی خود از گونهی باستانی پروستوس هستند. آنها دریافتهاند که پروستوس حتی بیشتر از تصورات پیشین به گاو دریایی شبیه بود و این مورد به صورت تأکیدی بر نتیجهگیری مطالعهی آنها عمل میکند؛ بدین معنی که پروستوس از نظر وزن با نهنگ آبی رقابت میکند و حتی از آن پیشی میگیرد.
پینسون میگوید با وجود اندازهی کوچکتری که او و موتانی نتیجه گرفتهاند، پروستوس همچنان کشف بزرگی است. دیرینشناسان برای مدتها معتقد بودند که نهنگها در چند میلیون سال گذشته به این اندازههای غولپیکر تکامل یافتهاند. پروستوس حتی با وزن ۶۰ تنی هم در میان نهنگهای اولیه غولپیکر به حساب میآید. پینسون میگوید: «نهنگها بهوضوح اندازههای بزرگ را دنبال میکردند.»