آرتور کامپتون سال‌ها بعد با به خاطر آوردن ملاقات با اوپنهایمر، درمورد ترس‌های او صحبت کرد. او در سال ۱۹۵۹ به روزنامه آمریکن ویکلی توضیح داد: «هسته‌های هیدروژن ناپایدار هستند و می‌توانند با هسته‌های هلیوم ترکیب شوند و انرژی زیادی آزاد کنند. انجام چنین واکنشی به دمای بسیار بالایی نیاز دارد؛ آیا دمای بسیار بالای بمب‌های اتمی همان چیزی نیست که برای انفجار هیدروژن لازم است؟
همچنین این احتمال وجود داشت که اتفاق مشابهی در اقیانوس‌ها نیز رخ دهد: درمورد هیدروژن موجود در آب دریا چه؟ آیا انفجار بمب اتم موجب انفجار خود اقیانوس نخواهد شد؟ اوپنهایمر ترس‌های دیگری هم داشت. نیتروژن موجود در هوا نیز تاحدی ناپایدار است. آیا ممکن است با انفجار بمب اتم، نیتروژن نیز منفجر شود؟»
کامپتون به اوپنهایمر گفت این اتفاق در شرایط اتمسفر رخ نخواهد داد. همانطور که تلر بعدا در گزارشی که تا سال ۱۹۷۹ سری بود، با اشاره به اینکه سرمای تابشی مانع از ادامه چنین واکنشی خواهد شد، نوشت: «تلفات انرژی به شکل تشعشات بر میزان انرژی حاصل از واکنش‌ها غلبه می‌کند. دستیابی به چنین دماهایی غیرممکن است، مگر اینکه از بمب‌های شکافتی یا بمب‌های گرماهسته‌ای استفاده شود که بسیار فراتر از بمب‌های موردنظر ما باشد.»
اکنون ازطریق داده‌های تجربی می‌دانیم براثر انفجار هسته‌ای، واکنش‌های پایدار در اقیانوس‌ها و اتمسفر آغاز نخواهد شد.
با‌این‌حال، همانطور که مقاله جدید اشاره می‌کند، تیم‌های اولیه از واکنش کلیدی دیگری غفلت کردند. اگرچه آن‌ها با توجه به فراوانی نیتروژن در اتمسفر بیشتر از همه نگران نیتروژن-۱۴ بودند، واکنش 14N(n,p)14C را درنظر نگرفتند که کربن-۱۴ فراوانی تولید می‌کرد. بنا به نتیجه‌گیری پژوهشگران در مطالعه جدید، اوج رادیوکربن در جو به سرعت کاهش پیدا می‌کند، زیرا این ایزوتوپ ماندگار کربن توسط گیاهان جذب می‌شود و برای هزاران سال به بخشی از تمام مواد زیستی تبدیل می‌شود. کربن-۱۴ در بدن ما باقی می‌ماند و یادآور غرور انسانی منتج به ساخت سلاح‌‌هایی است که اوپنهایمر قصد داشت در موردشان هشدار دهد.
یافته‌های مقاله در مجله‌ی Natural Sciences منتشر شده است.
