تلسکوپ هیل یک تلسکوپ بازتابی ۲۰۰ اینچی در رصدخانه پالومار کالیفرنیا، ایالات‌متحده است که به نام ستاره‌شناس «جورج الری هیل» نام‌گذاری شده است. با کمک مالی بنیاد راکفلر در سال ۱۹۲۸، او برنامه‌ریزی، طراحی و ساخت رصدخانه را تنظیم کرد.
با پایان یافتن این پروژه پس از ۲۰ سال، هیل زنده ماند تا راه‌اندازی آن را ببیند. این تلسکوپ در زمان خود، بزرگ‌ترین تلسکوپ نوری با دیافراگم بود و پیشگام بسیاری از فناوری‌های جدید در طراحی پایه تلسکوپ شد.
هیل در سال ۱۹۴۹ تکمیل شد و هنوز فعال و درحال استفاده است. این تلسکوپ اولین نور را در ۲۶ ژانویه ۱۹۴۹ در ساعت ۲۲:۰۶ تحت هدایت ستاره‌شناس آمریکایی ادوین هابل، با هدف قراردادن سحابی NGC 2261، جسمی که به نام هابل نیز شناخته می‌شود، دید.
استفاده از این تلسکوپ در هر شب صاف برای تحقیقات علمی توسط اخترشناسان کلتک و شرکای عامل آنها، دانشگاه کرنل، کالیفرنیا و آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا ادامه می‌یابد.
این دستگاه مجهز به تصویرگرهای آرایه نوری و مادون قرمز مدرن، طیف‌نگارها و یک سیستم اپتیک تطبیقی است. در طول ۵۰ سال اول، تلسکوپ هیل کمک‌های مهمی به شناخت تکامل ستاره‌ها، کیهان‌شناسی و اخترفیزیک کرد.
به‌طور مشابه، فناوری توسعه‌یافته برای آن، مطالعه طیف ستارگان، ماده بین ستاره‌ای و اختروش‌ها را ارتقا داد. اختروش‌ها برای اولین‌بار به‌عنوان منابع با انتقال بالا به سرخ توسط تلسکوپ هیل شناسایی شدند.
دنباله‌دار هالی که در سال ۱۹۸۶ به خورشید نزدیک شد، برای اولین‌بار توسط در ۱۶ اکتبر ۱۹۸۲ با استفاده از تلسکوپ هیل مجهز به دوربین CCD شناسایی شد.
در دسامبر ۲۰۲۳ تلسکوپ به‌عنوان آنتن گیرنده برای آزمایش ارتباطات نوری فضای عمیق در مأموریت ناسا شروع به کار کرد.
