در سناریوی واقعبینانهتر، اخترشناسان فرازمینی همچنان میتوانند از میان سیگنالهای مزاحم، دیاکسیدکربن، متان و نشانهای ضعیف از ازن را ببینند. در این وضعیت، بدون داشتن اطلاعات زمینهای در مورد سیاره آبی، این ترکیب از گازها به تنهایی وجود حیات و حتی تمدن هوشمند را نشان نخواهند داد؛ اما قطعا احتمال آن را مطرح میکنند.
پژوهشگران باور دارند که با استفاده از زمین بهعنوان مدل، میتوانند پیچیدگیهای جوهای بیگانه را در جهانهایی که تقریبا شبیه سیارهی ما هستند، بهتر درک کنند. یک آزمون جالب، سیارههای منظومه تراپیست ۱ هستند؛ هفت جهان فراخورشیدی به اندازهی زمین که به دور کوتولهای سرخ در فاصلهی ۴۰ سال نوری از ما میچرخند.
برخی از سیارههای تراپیست ۱ در منطقهی سکونتپذیر منظومهی خود واقع شدهاند. جیمز وب قبلا با رصد درونیترین سیارهی این منظومه، دریافت که جو چشمگیری پیرامون آن وجود ندارد. اما اگر جهانیهای بیرونیتر در تراپیست ۱ دارای جو باشند، ممکن است بتوان فهمید که آیا سکونتپذیر هستند یا خیر.
تقریبا ۴ هزار سیاره در فاصلهی ۵۰ سال نوری از زمین وجود دارد. شاید تمدنی بیگانه قبلا به وجود ما در اینجا پی برده باشد. بااینحال اگر اینگونه باشد، شاید از خود بپرسید که پس چرا هنوز با ما ارتباط نگرفته است. این پرسش بسیار جالب در پارادوکس فرمی بررسی شده است.
مطالعه برای انتشار در نشریه علوم سیارهای پذیرفته شده است و در پایگاه داده آرکایو دردسترس قرار دارد.